. . . حـالا دیگــر از شـدّت بـاران کم شــده بـود ولـی هنــوز نـم نـم می بـاریــد، بـا وزش بـاد، ســرما به جـانمــان رخنه کــرده بـود و مـا هــر کــدام ســر در لاک خـود و غــرق در افکـار خـویش  بـودیـــم که ســر و صــدای هلهـله و عـروسـی، تـوجّـه مـا را به خــود جلب کـــرد . عـروسـی، آنهــم در آن فصــــل و زمـــان تعجّـب برانگیـــز بـود . بـا دقّـت به هــر ســو نگـاه کــردیـم ولـی نشــانـی از مــراسـم عـروسـی مشــاهــده نکـــردیـم . بنــابـر این، کنـجـکاوانه به طـرف منـبع صــدا رفتــیم، آن صــداهـا از درون یکـی از همــان جـاهـهــا بـود . بـا تـرس و دلهــره، بـر ســر چـاه رفتــیم صــدای ســاز و دهـل همــراه بـا شـابـاش دادن هـا کامـلاً واضــح شنــیده میشـد آنهــا در شـابـاش نـام کســانـی را بر زبـان می آوردنــد که مـا آنـان را می شـناختـیم لیکــن دیگــر، ( به قـول معــروف ) دستـشـان از این دنیــا کـوتـاه شــده بـود . مـا از ســرمـا و ترس، به خــود می لـرزیــدیـم امّـا چـون سه نفــر بـودیـم، جــرأت پیــدا کــرده، به درون چـاه نیــز سـرک کشــیدیـم ولـی هـــر چه نـگـاه کـــردیـم، چـون داخـل چـاه تـاریک بـــود، چیـــزی به چشـــم نـدیــدیـــم . لحظـاتـی به صــــداهـا گــــوش کــردیـم ولـی کـم کـم، تـرس بر مـا غلبه نمــوده و نـاچـار راه خـود در پیش گــرفته و بـا ســرعت هــر چه تمــام تــر، به ســوی خـانه رفتــیم . . .

                     . . . ایـن نـوشـته واقعیّـت دارد، حتّـی اگــر هـیــچ کـس آن را بـاور نـکـنـــد . . . 

http:KhalilKord.LoxBlog.Com